Onze
huwelijksreis ging naar Venetië, romantischer is bijna niet mogelijk. De eerste
aanblik van haar skyline was al betoverend. Prachtige gebouwen en door de zon
schitterende pastelkleuren riepen ons van ver een vrolijk welkom toe. De wirwar
van straatjes, verbonden met schattige bruggetjes en pleintjes, maakte ons
licht in de war bij het vinden van het hotel. De hele plattegrond liep door
elkaar en ik meen, bij bruggetje 46 kwamen we op onze bestemming aan.
De
hal van ons hotel was, typisch Italiaans, niet erg uitnodigend. Een kale
galmende ruimte met wat overlevende yucca’s en op de traptreden de plaatselijke
giornale en enkele volentino’s met aanbiedingen voor de
nieuwe week. Via grote ruime en betonnen trappen, schraal verlicht door een
bloot peertje, werden we boven hartelijk
welkom geheten door de hoteleigenaar en zijn vrouw. We hebben onze koffers
uitgepakt, het hotel een beetje bekeken, het overtrof onze verwachting, en zijn
de stad ingegaan. Iedere dag liepen we door de kleine straatjes en over de
leuke bruggetjes. Bij iedere wandeling zagen we weer wat nieuws. Natuurlijk
gingen we ook naar het San Marcoplein en bezochten we de grandioze kathedraal,
liepen uren in het Doge paleis en bezochten vele musea.
Op
een van onze wandelingen in de stad stonden we voor de etalage van een
klassieke muziek winkel. Ons oog viel op een voorstelling van de vrolijke opera
‘Cosi fan tutte’ van W.A. Mozart. Prachtig geafficheerd werden we nieuwsgierig
en wilde meer informatie hierover. We hebben natuurlijk de voorstellingen voor
ogen van opera uitvoeringen in Nederland en natuurlijk het belcanto in Italië. Onze vraag of deze uitvoering met orkest was
werd overtuigend en vrolijk door een verkoper bevestigd. In deze winkel konden
we ook de kaartjes kopen wat we dus ook hebben gedaan. De voorstelling was twee
dagen later.
In
het hotel hebben we via de plattegrond naar het adres van de locatie gezocht.
Het vervoer gaat in Venetië allemaal via het water dus moesten we de juiste
lijn van de vaporetto, de bus op het
water, zien te vinden. We moesten naar het Scuola Grande d. San Rocco.
Speciaal
voor deze gelegenheid gekleed, liepen we naar het Canal Grande en wachten op de
vaporetto. We moeten lijn 182 hebben
voor de halte S.Toma. We stapten in en in een harrewar van bootjes en gondels
zocht de vaporetto zijn weg. Na een kwartier schommelen stapten we aan de
overkant uit bij halte S.Toma. Door de popperig kleine straatjes liepen we via
de Calle Tintoretto Canaregio en de Calle Fonderio naar het adres S.Polo
3054. Het ging minder makkelijk dan dat ik het nu opschrijf, de kleine
straatjes lieten ons toch twee keer verkeerd lopen, het werd ook al donker,
maar eindelijk stonden we voor de Scuola Grande d. San Rocco. De eerste aanblik
van het immense gebouw deed ons twijfelen. We verwachtten en theater of een
schouwburg, maar stonden nu opeens voor een kerk die werd opgesloten door de
dicht eraan leunende gebouwen. Het verloor hierdoor zijn grootsheid. Nogmaals
zoeken naar het adres S.Polo 3054 en steeds kwamen we bij deze kerk uit. De
deur stond open en we gingen toch maar even binnenkijken. Tot onze verbazing en
op het verkeerde been gebracht door onze Nederlandse ervaringen bleek dat we
toch op het juiste adres waren aangekomen.
Een zielig lampje verlichtte de
entree. Een man begroette ons en wij vroegen toch nog maar voor de zekerheid of
dit wel de juiste locatie was voor de opera die wij graag wilde gaan zien. Zijn
bevestigend antwoord nam onze eerste twijfel toch nog niet helemaal weg.
Terwijl onze gedachten moesten omschakelen werden onze kaartjes geruisloos van
een gedeelte ontdaan. Maar bij het betreden van een grote hal met links van ons
een monumentale marmeren trap waar de loop
van al de jaren er goed ingesleten zat dachten we: ‘We gaan naar boven naar
de grote zaal’. Helaas, boven was er een klein museum maar rechts na de ingang konden we naar de opera gaan kijken.
‘Rechts’
bleek een kapel te zijn. We kwamen binnen via een stoffige voorhang en
zagen een grijze ruimte met een hoog
plafond, de wanden aangekleed met onbekende heiligen of notabelen uit vroegere
tijden en verder versierd met gehavende rozetten en kunstbloemen. In deze kapel
stonden ongeveer honderd stoelen. We keken elkaar verbaasd aan op een manier
dat we nog nooit gedaan hadden. Voor het altaar van de kapel was het podium, op het zichtbare altaar
stonden twee enorm grote vazen met roze gladiolen erin. Links op het podium
stond een houten scherm knullig bedekt met een rood fluwelen kleed. Later bleek
dit het omkleedscherm te zijn. Rechts op het podium zat het orkest: een piano,
drie violen en een cello. Met de grootst mogelijke concentratie was het orkest aan het inspelen. We keken elkaar weer
aan en onze verbazing werd omgezet in een lach van veertig boeren met kiespijn.
Moesten we wel lachen of eerder huilen? Deze ervaring was ongekend en konden
deze ook nog niet classificeren.
Intussen
liep de kapel langzaam vol met bezoekers die dit tafereel wel gewend waren en
gingen de solisten, drie zangers en drie zangeressen, ook wat inzingen. We zochten een leuke plaats
uit en gingen maar zitten. Er zat niets anders op dan het maar over ons heen te
laten komen.
De
bezoekers waren leuk gemêleerd, familie en vrienden, operaliefhebbers zo als
wij, gekleed in spijkerbroek of groot gala. We namen het geroezemoes zo in ons
op en de stilte op het toneel gaf aan dat de voorstelling zijn aanvang nam.
Ja
hoor, de voorhang wordt gesloten, het orkest zet in en de opera begint. Het
vocale gedeelte begon en we werden verrast van een zuivere schoonheid van zang
en een grappige manier van spel. Iedere changering van kleding en/of
rekwisieten vond plaats achter het rood fluwelen scherm op het toneel dat door
de bewegingen soms gevaarlijk heen en weer bewoog. Deden we onze ogen dicht en
vergaten we de aanwezige bezetting, dan genoten we van een prachtige
uitvoering, zowel muzikaal als vocaal.
In
Italië is het meestal gebruikelijk dat tijdens uitvoeringen, iedereen een
beetje door elkaar loopt, zijn of een telefoon gebruikt, maar hier was het
verbazend stil, muisstil zelfs. Terecht.
Tijdens
de pauzes werd het toneel aangepast, nog wat muziekaanpassingen doorgenomen en
konden wij koffie of fris bestellen. We praatte wat over wat we tot nog toe
gezien hadden en kwamen toch samen tot de conclusie dat dit een geweldige opera
ervaring was. Andere toeristen waren bij navraag diezelfde mening toegedaan.
Na
de pauze, allang gewend aan de onverwachte uitvoering, werd er weer genoten.
Ook om de soms stuntelige manier van het snel omkleden of het verruilen van
zwaarden in een wijnglas waar het plastic voetje van afviel tijdens de scene.
Het hoorde er gewoon bij. Ondanks dat kreeg het operagezelschap een staande
ovatie voor hetgeen ze ons lieten zien en horen. Ruim 80 bezoekers werden
getrakteerd op een geweldige uitvoering.
We
voelden ons een beetje in de tijd dat Mozart deze opera schreef en voor het
eerst uitvoerde.
We
bleven na afloop nog wat zitten en lieten onze ervaring wat op ons inwerken. We
liepen naar buiten en de donkerte van de late avond nam ons op. We liepen
enigszins zwijgend naar de vaporetto en voeren via de 182 richting het hotel.
Onze lange schaduwen, veroorzaakt door de laag geplaatste lampioni, vergezelden ons.
De
volgende dag zaten we op het San Marcoplein aan de koffie en nog napratend over
gisteravond was onze conclusie dat we geweldig hebben genoten en dat we een
sublieme opera uitvoering hebben gezien in een entourage die maar moeilijk is
uit te leggen. De rekening van 25 euro die we moesten betalen voor twee
cappuccino’s op het San Marcoplein deed daar niets aan af.