Het is altijd weer afwachten hoe een familie reageert tijdens het rouwbezoek. Bijna standaard komt de familie en het verdere bezoek altijd heel stil en fluisterend binnen. Ook nu kwam de
familie binnen, rondkijkend of ze in een spookhuis zouden staan. Moeder was redelijk jong gestorven en de drie dochters hadden haar opbaring verzorgd. Het was mij al opgevallen dat een van de dochters een, voor mijn gevoel, redelijk buikje had. Ze
had al een dochtertje dus mijn idee van een mogelijke zwangerschap lag daarom redelijk in de verwachting. Door de kleinkinderen werden speeltjes, foto's en tekeningen voor oma in de kist gelegd zodat ze wat te doen had als ze op weg ging. De voorlaatste avond
van het rouwbezoek wist ik het haast zeker, er lag een foto van een echo in de kist, de dochter is zwanger. Op de laatste avond stond ik samen met de dochters in de rouwkamer om samen met hen de kist te sluiten. We stonden wat te praten en ik dacht: nu moet
het maar. Ik vroeg de betreffende dochter of moeder het wist van haar beginnende zwangerschap. 'Wie? Ik?', vroeg ze. Ik voelde een warmte in mij opstijgen en zakte langzaam door de grond, fout! Tranen van het lachen biggelden over de wangen van de dochters
en de kamer werd gevuld met het lachen. Ik probeerde mij nog te verdedigen met het aanwijzen van de echofoto maar die bleek van een al zes jaar oude kleindochter te zijn. Wat nu? Ik kwam natuurlijk verontschuldigingen tekort maar deze wuifden ze weg. Ze hadden
nog nooit zo gelachen bij hun overleden moeder. De spanningen, die een zodanig sterfgeval meegeven, vloeiden bij hen weg. De, in mijn ogen zwangere dochter zei dat ze dit meer te horen kreeg maar bewust niet meer zwanger kon worden, met twee kinderen vond
ze het wel genoeg. Om er toch nog een beetje leuk uit te komen stelde ik voor om mijn blunder maar onder ons te houden en als geheim aan moeder mee te geven. Daar was geen sprake van, ze vonden het zo geweldig dat iedereen dit mocht weten. Na het sluiten van
de kist, want dat was eigenlijk de bedoeling, kwamen ze nog met een glimlach uit de rouwkamer. Zich aansluitend bij
hun echtgenotes en hun familie werd dit nog even verteld. De betreffende echtgenoot kwam op mij toe, gaf mij een hand en zei: 'Dankjewel, mijn schoonmoeder zou zich, als ze het al niet was, hebben doodgelachen'.
Ondanks hun verdriet hebben ze er toch onbedoeld een leuke anekdote aan overgehouden. Ik zal de volgende keer wel beter opletten...