De weg kwijt…
We hadden voor de vakantie een huisje geboekt in het kleine plaatsje Magione liggend in de Regione Umbrië vlakbij het Lago
Trasimeno. In de folder stond het zo mooi aangegeven: fraai gelegen vakantiehuisjes in mooi aangelegd park, met zwembad en ruime ligweide. De werkelijkheid van de beschrijving in de folder zal ik u besparen. We komen toch al jaren in Italië, weten dat
het hotel- en huisjesniveau anders is dan in Nederland maar dit was beslist geen aanrader. Maar goed, ik ben geen reisgids aan het schrijven.
Het was juni 2006, dezelfde periode dat Italië wereldkampioen
voetbal werd. Dat was natuurlijk een leuk gekkenhuis in Italië. Vanuit het hoger gelegen park hadden we een prachtig uitzicht op drie dorpen die beneden ons lagen. Bij het bereiken van het kampioenschap werd daar natuurlijk vreugdevuurwerk afgestoken.
Wij hadden daar toen een prachtig panorama van vuurbollen, vuurpijlen en ander siervuurwerk wat in die drie dorpen werd afgestoken. We hebben daar lang staan genieten van het vuurwerkspektakel en de toeterende auto’s. Er stond daar ook een Italiaans
echtpaar dat op die plaats de vreugde van hun landgenoten deelden. Anja en ik feliciteerden hen natuurlijk met het kampioenschap. De dagen erna hebben we veel contact met deze mensen gehad en zijn tot op heden nog steeds onze Italiaanse vrienden, Carmine en
Elletra wonende in Salerno. We hebben ze daar al regelmatig bezocht.
Vanaf Magione is het binnendoor niet zo ver naar Perugia. Om die reden namen we tijdens een bezoek aan Perugia de navigatie maar niet
mee. Via veel bochtige wegen door het prachtig Italiaanse landschap reden we naar Perugia. Onderweg werden we verrast door een prachtig gevarieerde deken van groene velden afgewisseld met lichtgele stukken van de korenvelden. Hier en daar enkele verdwaalde
cipressen en dit alles gekust door de haast altijd schijnende zon bracht dit ons in een schitterende verbazing van dit geweldige natuurspektakel.
Perugia is de hoofdstad van Umbrië en een van de
belangrijke universiteitssteden van Italië. Een prachtige stad met een schat aan rijkheden uit vroegere tijden. Vele mooie paleizen en dito musea en pleinen. We volgden de richting Stazzione naar de bovenzijde van de stad. Het belangrijke uitgaanscentrum
van Perugia ligt vrij hoog. We sloegen rechts de Paschi di Sieno op richting de Preffetura. We volgden verder de borden Centro en gingen steeds hoger richting centrum. Het viel ons wel op dat de aanwijzingen om te parkeren steeds minder werden. Na
veel ronddraaien om de stad kwamen we uiteindelijk op de Piazza IV Novembre uit en we stonden ineens middenin het centrum en konden nergens meer parkeren.
Het was enorm druk in Perugia, bleek dat daar
het wereldvermaarde Umbrië Jazz Festival bezig was. Wij moesten weer terug en onderaan Perugia konden we onze auto kwijt in de Parking Piazza Partigiani waar we al eerder twee keer langs hadden gereden. Via eindeloos lijkende roltrappen kwamen
we op de Corsa Vannucci uit, de hoofdstraat van Perugia. Deze Corsa heeft een van de mooiste Passegiato van Italië een breed en prachtig geplaveid wandelgebied. Op haast iedere hoek en elk plein stond wel een orkestje muziek te maken. Perugia
swingde onder de talloze optredens en muzikale variatie.
Op de Passegiato speelde ook een kleurig Surinaams Bazuinorkest, u kent dat misschien wel uit de Creoolse cultuur. Daar begeleiden ze
de uitvaartstoet met hun vrolijke muziek naar de laatste rustplaats van de overledene. Getooid in kleurige kostuums met voorop een man in een zwart pak met vrolijke versierselen en een rijkelijk gedecoreerde paraplu trok dit orkest heel veel bekijks door hun
kleurig uiterlijk en vrolijke muziek. De fantastische sfeer maakte de mensen vrolijk. Deze sfeer ademde de stad dan ook rijkelijk uit, men was trots op hun stad en wij waren daar toen en klein onderdeel van. We genoten van de sfeer en de muzikale traktatie
van Perugia.
We liepen wat rond en namen de vele indrukken tot ons, mensen die danste op de muziek, ijsjes etende toeristen op de trappen van de Fontana Maggiore en vrolijk uitgedoste muzikanten.
We zochten een terrasje op en lieten ons een heerlijke Italiaanse maaltijd voorzetten en begeleidde dit met een voortreffelijke wijn. Voldaan van het eten en de vele onverwachte indrukken van Perugia moesten we toch maar weer eens huiswaarts keren.
De zon verborg zich achter de bergen en liet de avond en nacht aantreden. Perugia lag rond negen uur al in het donker. De groots verlichtte stad liet een andere aard zien, het leek ook wel of de muziek zwoeler werd. Het werd tijd voor meeslepende jazz en verliefde
mensen die wegdroomde in de pakkende muziek.
Via de roltrappen stonden we weer op het parkeerterrein, het was nu echt pikkedonker, stapte in de auto en zochten de weg naar Magione. Perugia uit
was geen probleem maar toen we de bruisende en verlichtte stad achter ons lieten leek het of het licht werd uitgedaan en reden we in een donker onbekend gebied van onverlichte en smalle haarspeldbochten. Er zat niets anders op dan langzaam te rijden en goed
te kijken. Het licht van de koplampen kreeg geen vat op de donkere nacht. Hoe we ook reden, we zagen nergens aanwijzingen of we de goede richting ingingen. Had ik nu toch maar een navigatie bij mij. We keken elkaar aan en zagen hetzelfde in onze ogen: waar
zijn we?
Gelukkig zagen we in de verte het licht van een tankstation. Met de kaart van Umbrië in de hand liep ik het gebouw binnen. In mijn beste Italiaans vroeg ik netjes: ‘Ciao signore,
ci mostri la via a Magione?’ Het voordeel van een beetje Italiaans spreken is dat de Italiaan dat zeer waardeert en extra zijn best doet om te helpen; het nadeel is dat ze dan in, voor mij, te snel Italiaans antwoorden. Ik kijk de jongeman een beetje
vragend aan en hij, kijkend naar mijn hulpbehoevendheid, loopt met mij mee naar buiten en wijst hij met de bekende Italiaanse handgebaren de weg, in ieder geval, de richting. Redelijk gerust vertel ik Anja zijn antwoord. We zwaaien nog even naar hem en rijden
weer door, slaan bij de volgende kruising rechts af zoals was gezegd en blijven toch enigszins gespannen turen in het volstrekte donker. Voor ons gevoel duurde de volgende afslag te lang en de zweetdruppeltjes zochten langzaam een uitweg via onze poriën.
In de verte werd het stille donker verlicht door sfeerlampen van een wegrestaurant, dus maar weer even stoppen. Buiten liep een man naar zijn auto met Italiaans kenteken, en we vroegen hem voor de zekerheid toch
nog maar even of we de goede kant heengingen. Een zeer vriendelijke zakenman begreep dat we niet uit Italië kwamen en begon ons in het Engels te antwoorden: ‘Rij maar achter mij aan en halverwege wijs ik u de juiste afslag’. Meneer was goed
thuis in de donkere omgeving met haarspeldbochten. Met een snelheid die ik daar overdag nog niet zou hanteren racete hij over de weg in het niets verhullende donker. Wij konden hem amper bijhouden en waarschijnlijk zag hij in zijn achteruitkijkspiegel dat
ik niet de nieuwe Nicky Lauda zou worden en bracht zijn tempo terug naar een voor mij, gezien de omstandigheden, beheersbare snelheid. Via scherpe bochten, links en rechts afslaan bij onoverzichtelijke kruisingen stond hij verderop, midden op een kruising
opeens stil. Hij stapte joviaal uit en zei dat wij rechts af moesten slaan en hij links zijn weg vervolgde. Voordat hij weg ging liet hij ons nog een Engels tijdschrift zien, dat ook in Nederland verkrijgbaar is, met een advertentie van zijn business: huizenverkoop
in Italië op de buitenlandse markt. Hij scheurde de pagina eruit en gaf hem ons.
Met een groots gebarend afscheid sprong hij weer in zijn auto en luid toeterend verdween hij in het donker naar zijn
bestemming. Wij sloegen rechtsaf en ja hoor, de eerste lichten van Magione werden in de verte zichtbaar. We zagen nu ook herkenningspunten en in no-time staken we de sleutel in de voordeur van ons huisje. Perugia zal zeker nog eens bezocht worden maar dan
hebben we wél de navigatie bij ons.